adwent – jak „małolat”…

Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi… (Łk 10,21) – i wszystko byłoby dobrze, gdyby właśnie taki wzór modlitwy zostawił… Uwielbienie, to przede wszystkim postawa. I może właśnie ten czas, czas adwentu, czas nie tyle oczekiwania, co czuwania, powinien być przepełniony uwielbieniem. Uwielbieniem za otrzymane już dary – takie uwielbienie otwiera na wiarę, że jest On w stanie obdarzyć nas tym czego oczekujemy…
Kiedy ostatnio wyrwało mi się spontaniczne uwielbienie Boga (bo niecenzuralne przerywniki zapewne pojawiają się często)? Czym mnie Bóg zaskoczył, czym nie zadziwił, czym poruszył?…

Ale On dodał coś, co wręcz drażni: …że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. (Łk 10,21). Za to mam Go wielbić?? Ja członek „zakonu niejako mądrościowego”?, ten, któremu powinna przyświecać dewiza poszukiwania prawdy (Veritas) poprzez ciągłe jej zgłębianie (semper studere)?, ten, który ma się odróżniać od „konkurencji, jaką są prostaczki franciszkanie”? Trudno mi wielbić Boga za to, „że zakrył przed mądrymi i roztropnymi a objawił prostaczkom”…
I sięgam do oryginału, szukam słowa „prostaczkom” i… znajduję greckie nepiois, czyli dosłownie „małolatom”, „małym dzieciom”, może nawet „niemowlętom”. Napięcie opada, przychodzi zrozumienie… Tu chodzi o realną pokorę wobec prawdziwej mądrości, postawę dziecka, postawę zaufania do Tego od kogo dar otrzymuję. Jak synek, który z otwartymi ustami słucha wyjaśnień swego taty. Chodzi o zwalczenie pokusy kombinowania po swojemu… Niestety rozum ludzki przesiąknięty zwykłą ludzką pychą często kombinuje po swojemu, bez zaufania Bożemu objawieniu – i dlatego ciągle podąża po manowcach”…

Tak to już jest, że gdy człowiek zaczyna głosić słowo Boże, Panu Bogu nie pozostaje nic innego, jak tylko zamilknąć…
Panie zachowaj mnie od pychy, daj mi postawę „małolata”. Daj mi w pokorze przyjąć, że nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec; ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić… (Łk 10,22).